وقتی نرگس مرد،گل های باغ همه ماتم گرفتند و از جویبار خواهش کردند برای گریستن به آن ها چند قطره آب وام دهد. جویبار آهی کشید و گفت:به قدری نرگس را دوست داشتم که اگر تمام آب های من به اشک تبدیل شود و آن ها را به مرگ نرگس بپاشم بازکم است. گل ها گفتند:راست می گویی،چگونه ممکن بود با آن همه زیبایی نرگس را دوست نداشت؟! جویبار پرسید:مگر نرگس زیبا بود؟! گل ها گفتند:تویی که نرگس اغلب خم شده،صورت زیبای خود را در آب های شفاف تو تماشا می کرد باید از هر کس بهتر بدانی که نرگس زیبا بود. جویبار گفت: من نرگس را برای این دوست داشتم که وقتی خم شده و به من نگاه می کرد،می توانستم زیبایی خود را در چشمان او تماشا کنم!

نوشته شده در چهارشنبه 89/6/3ساعت 11:39 عصر توسط HASHEM BOY ARIAEE نظرات ( ) |